SURICO oferuje fachowe doradztwo, projekt, dostawę i montaż osłon przed promieniowaniem jonizującym.
Ponad 20 letnie doświadczenie przy realizacji projektów związanych z zabezpieczeniem przed promieniowaniem jonizującym pozwoliło nam na zdobycie kompetencji niezbędnych przy wykonywaniu osłon przed promieniowaniem. Skuteczność zabezpieczenia przed promieniowaniem i uzyskanie wymaganej ochrony radiologicznej zależy od wielu zmiennych, gdzie dobór materiałów i wykonanie osłony radiologicznej bez analizy na etapie planowania i projektowania może być niewystarczające.
Tynki osłonowe oraz beton ciężki stosowane są jako skuteczna metoda zabezpieczenia przed promenowaniem jonizującym. Tynki stosuje się np. w gabinetach RTG gdzie energia promieniowania jest stosunkowo mała i do zapewnienia ochrony wystarczy niewielka grubość np. 1 cm. Wykonujemy również ekrany i osłony RTG z wykorzystaniem blachy ołowianej oraz paneli systemowych.
Betony ciężkie natomiast stosuje się w bunkrach radioterapeutycznych i badawczych, to jest tam gdzie mamy do czynienia z wyższą energią promieniowania.
Liniowy współczynnik pochłaniania, μ, jest podstawowym parametrem charakteryzującym każdy materiał pod względem zdolności pochłaniania danego rodzaju promieniowania. Jego wartość zależy od rodzaju i energii promieniowania oraz składu i gęstości materiału. Materiał tym lepiej pochłania promieniowanie danego rodzaju im większa wartość μ.
W przypadku promieniowania mieszanego, tzn. takiego w którym występują cząstki o różnych energiach, bądź różnych rodzajów (np. fotony, elektrony) powyższa definicja w sensie ścisłym traci sens. Promieniowaniem mieszanym jest w szczególności promieniowanie X wytwarzane z pomocą medycznych akceleratorów elektronów – takie jak użyte w niniejszych badaniach. Wiązka takiego promieniowania ma szerokie widmo energii fotonów promieniowania X i dodatkowo jest zanieczyszczona niewielką domieszką wysokoenergetycznych elektronów i pozytonów. Każdą składową energetyczną promieniowania X takiej wiązki charakteryzuje inny liniowy współczynnik pochłaniania. Dlatego, rozważając pochłanianie promieniowania X o ciągłym widmie energii, stosuje się pojęcie efektywnego liniowego współczynnika pochłaniania. Przy czym należy zwrócić uwagę, że składowe wiązki o niższych energiach są tłumione przez cieńsze warstwy materiału, z czego wynika, że rozkład widmowy wiązki zmienia się wraz z głębokością. A zatem, wraz z głębokością zmienia się także efektywny współczynnik pochłaniania.
Określenie energii promieniowania X wytwarzanego z użyciem akceleratorów elektronów. Wiązka promieniowania X powstaje poprzez skierowanie wiązki elektronowej, przyspieszonej w akceleratorze, na tarczę wolframową. Elektrony wiązki są gwałtownie hamowane w oddziaływaniach z atomami tarczy. W wyniku tych procesów, całość lub część ich energii jest emitowana w postaci promieniowania X (zwanego promieniowaniem hamowania). Ze względu na naturę zachodzących procesów, emitowane promieniowanie ma ciągłe widmo energii rozciągające się w przedziale od zera do energii wiązki elektronów padających na tarczę. Energia wiązki elektronów jest zwykle określona bardzo precyzyjnie i wyrażana w jednostkach zwanych megaelektronowoltami [MeV]. Do opisania energii wiązki promieniowania X używa się wartości energii pierwotnej wiązki elektronowej lecz dla odróżnienia stosuje się jednostkę zwaną megawolt [MV]. O takim promieniowaniu mówi się megawoltowe promieniowanie X.
